 |
| nasz hotel... |
Wieczorem miałyśmy zaplanowany godzinny rytuał w saunie, oczywiście wszystkie razem. Zjechałyśmy zatem w podziemia hotelu, do strefy wellness, powitał nas pan przepasany na modłę balijską - tylko ręcznikiem. Oznajmił, że będzie miał z nami saunowe zajęcia. Jak to? - trochę się zdziwiłyśmy. Na co ów: ach, sauna jest mokra (łaźnia), we mgle i tak nic nie widać - zapewniał. Możecie się panie czuć swobodnie (a więc rozbierzcie się do naga). Jakoś pogodziłyśmy się z jego obecnością, wchodzimy więc bez żenady do sauny, tymczasem... siedzi tu sobie jeszcze jeden pan! Gość hotelowy, i to w slipkach! Przez chwile rozważałyśmy zdarcie z niego tych slipek, ale przyszły jeszcze panie w kostiumach kąpielowych powiększając grupę tekstylnych. Jako naturystki byłyśmy jednak w liczebnej przewadze, więc tekstylnych ignorowałyśmy. Nacierałyśmy się mangowym peelingiem, pociły we mgle, pan saunowy okładał nas brzozowymi witkami po plecach, pan w slipkach opowiadał dowcipy, potem się schładzałyśmy, znów wracałyśmy we mgłę, slipki znów opowiadały kawały, my smarowałyśmy się czystym miodem. Było bosko. W saunie zeszło nam 1,5 godziny wliczając odpoczynek na leżaczkach. Potem kontynuowałyśmy zajęcia w grupie, w największym z naszych pokojów hotelowych, w towarzystwie licznych płynów (bo trzeba się po saunie nawadniać!). Poszłyśmy spać grubo po północy. Gdzie tu przygoda? Zaraz, po kolei, przyjechałyśmy przecież na cały weekend!
W sobotę na śniadaniu afera: nie ma kawy z ekspresu! Jest tylko lura z termosu. Nasza prezeska interweniowała na samym szczycie, ekspres musiał się jednak rozgrzać - czynił to równe 40 minut, więc wypiłyśmy kawę chyba dopiero o 11.00. A od 13.00 znów miałyśmy zabiegi (masaże gorącymi kamieniami).
Niektóre trafiły ponownie na pana saunowego, który tego dnia występował w roli masażysty - fizjoterapeuty. Po masażach zjadłyśmy kolację (serwowano ją między 16 a 18). Tym razem szef kuchni uraczył nas 3 rodzajami smacznego na ogół (poza schabem, twardym jak podeszwa), mięsa. Gdy wreszcie skonstatowałyśmy, że potrzeba nam trochę świeżego powietrza, zaplanowałyśmy krótki z założenia (bo niedaleko hotelu) spacer do niemczańskiego rynku.
Przechadzamy się, słonko postanowiło się nam trochę pokazać, oglądamy więc zabytkowe, XVIII-wieczne, odrapane kamieniczki.
W sobotę na śniadaniu afera: nie ma kawy z ekspresu! Jest tylko lura z termosu. Nasza prezeska interweniowała na samym szczycie, ekspres musiał się jednak rozgrzać - czynił to równe 40 minut, więc wypiłyśmy kawę chyba dopiero o 11.00. A od 13.00 znów miałyśmy zabiegi (masaże gorącymi kamieniami).
Niektóre trafiły ponownie na pana saunowego, który tego dnia występował w roli masażysty - fizjoterapeuty. Po masażach zjadłyśmy kolację (serwowano ją między 16 a 18). Tym razem szef kuchni uraczył nas 3 rodzajami smacznego na ogół (poza schabem, twardym jak podeszwa), mięsa. Gdy wreszcie skonstatowałyśmy, że potrzeba nam trochę świeżego powietrza, zaplanowałyśmy krótki z założenia (bo niedaleko hotelu) spacer do niemczańskiego rynku.
Przechadzamy się, słonko postanowiło się nam trochę pokazać, oglądamy więc zabytkowe, XVIII-wieczne, odrapane kamieniczki.
 |
| galeria sztuki |
Miasto jest malowniczo położone, na wzniesieniu, a rynek - jak w Sandomierzu, chociaż innego kształtu, podobnie opada w dół z powodu różnicy poziomów. Chyba jednak włodarze miasta tej urody miasteczka w ogóle nie dostrzegają... Przechodzimy w samym rynku koło galerii sztuki i konserwacji zabytków. Przez duże szyby widzę ciekawe wnętrze i parę osób w środku, obrazy na ścianach. Śmiało wchodzę, pytam czy nie przeszkadzamy? "Nie, nie, mamy takie spotkanie rodzinne - mówi artysta, właściciel galerii. Proszę wejść, rozejrzeć się. Może zechcą panie posłuchać naszego niemczańskiego barda, który ma za 3 dni występ w Piwnicy pod Baranami w Krakowie i chce trochę poćwiczyć? Byłyby panie jego publicznością! Postawię na stół jakieś wino - kontynuuje artysta - posłuchamy go, będzie fajnie..." Och, nas nie trzeba długo namawiać! Wychodzimy na chwilę, by zanim przyjdzie bard z gitarą, obejrzeć jeszcze niemczański rynek do końca i kupić wino. W dużym tempie oglądamy Bramę Piastowską, resztki murów obronnych z granitu strzelińskiego (jest blisko wszak), zamek niemczański z zewnątrz (nie jest dostępny dla nikogo), staw. Wszystko potwornie zaniedbane, brudne, odbrapane. Jedyne akcenty kolorystyczne to kwitnące właśnie wiśnie japońskie, magnolie... Szkoda.
Kupujemy więc dwa wina (ja wybieram hiszpańskie, bo myślę, że na wieczór poetycko-muzyczny rozgrzeje nas południowa moc i intensywność macabeo). Przybywamy do galerii. Wyraźnie stremowany bard wita nas w progu. To pan Janusz Małolepszy, na co dzień restaurator zabytkowych samochodów.
Oprócz naszej szóstki publiczność stanowią: artysta malarz i konserwator zabytków Mirosław Zygadło - właściciel lokalu, jego żona, szwagierka oraz dwie nastoletnie dziewczynki - córki. W sumie jest nas 11 słuchaczy. Rozsiadamy się przy wielkim drewnianym stole. Na nim piękna 2-litrowa butelka wina wyprodukowanego przez artystę z poniemieckich śliwek... Rodzina zajada pizzę, którą nam również zaraz przynosi pan Mirosław. Okazuje się, że w lokalu prowadził kiedyś pizzerię - sprowadzał mąkę z Włoch, dodatki, ale w Niemczy na pizzę za 20 zł nie było chętnych. Tu bieda, że aż piszczy, więc pizzerię p. Mirek zamknął i zrobił galerię obrazów - trochę ma tu własnych, trochę dzieł znajomych. Nie sądzę, by było tu wielu koneserów sztuki, bo dzieła od pizzy dużo droższe. Niech zatem Niemczanie żałują, bo pizza jest chrupiąca, wspaniała! Talent kulinarny się zmarnował! Pierwszy raz zjadłam pizzę z brzegami (zawsze je zostawiam, bo mi nie smakują). Poza tym p. Mirek na co dzień mieszka w Warszawie i często podróżuje po Polsce, a to celem... konserwacji dzieł sztuki. Zakochany jest w Niemczy, pochodzi z jej okolic, a latem chce zorganizować plenery malarskie, przygotowujące do obchodów 1000-lecia bitwy pod Niemczą (w 1017 roku cesarz Henryk II oblegał bezskutecznie miasto).
Ale zaczyna się dziać muzyka... Pan Janusz chwyta w dłoń czarną hiszpańską gitarę i rozpoczyna koncert, który przygotował na wtorkowy występ w Krakowie. Są to jego własne kompozycje do wierszy K.I. Gałczyńskiego.
Bosz, jakże dawno ich nie czytałam, a na tomie poezji Gałczyńskiego przecież uczyłam się pisać mając lat 5! W fazie nastolęctwa przeżyłam fascynację tym poetą. Dawno o tym zapomniałam, a teraz.... wzruszyłam się po prostu. Obiegałam wzrokiem wiszące na ścianach płótna, by koleżanki z klubu nie widziały moich łez... Janusz grał po prostu wspaniale, zrobiło się lirycznie i tkliwie. Jego trema szybko ustąpiła, powiedział mi potem, że to dzięki mojemu życzliwemu uśmiechowi... Jak się nie uśmiechać w takiej chwili?
Po kilku utworach p. Mirek prosi barda o zagranie "wierszy niemczańskich". Dopytujemy się, co to za wiersze. Pan Janusz zdradza nam, że śpiewa utwory lokalnego poety, Miłosza Wrzesińskiego, którego na pewno znamy. Nie bardzo dowierzamy, ale okazuje się, że poetą jest (wydał 2 tomiki!)... pan saunowy, masażysta-fizjoterapeuta ze spa!!!! A to dopiero niespodzianka! Wiersze są świetne, po prostu niesamowite. Dowiedziałam się później, że Miłosz jest też historykiem z wykształcenia, był radnym Niemczy, chociaż pochodzi z Bielawy. Jednak Niemcza to ta "mała ojczyzna", którą opisuje. Tych, które śpiewał p. Janusz Małolepszy nie znalazłam w sieci, ale cytuję inny, równie moim zdaniem, doskonały:
Ale zaczyna się dziać muzyka... Pan Janusz chwyta w dłoń czarną hiszpańską gitarę i rozpoczyna koncert, który przygotował na wtorkowy występ w Krakowie. Są to jego własne kompozycje do wierszy K.I. Gałczyńskiego.
Bosz, jakże dawno ich nie czytałam, a na tomie poezji Gałczyńskiego przecież uczyłam się pisać mając lat 5! W fazie nastolęctwa przeżyłam fascynację tym poetą. Dawno o tym zapomniałam, a teraz.... wzruszyłam się po prostu. Obiegałam wzrokiem wiszące na ścianach płótna, by koleżanki z klubu nie widziały moich łez... Janusz grał po prostu wspaniale, zrobiło się lirycznie i tkliwie. Jego trema szybko ustąpiła, powiedział mi potem, że to dzięki mojemu życzliwemu uśmiechowi... Jak się nie uśmiechać w takiej chwili?
Po kilku utworach p. Mirek prosi barda o zagranie "wierszy niemczańskich". Dopytujemy się, co to za wiersze. Pan Janusz zdradza nam, że śpiewa utwory lokalnego poety, Miłosza Wrzesińskiego, którego na pewno znamy. Nie bardzo dowierzamy, ale okazuje się, że poetą jest (wydał 2 tomiki!)... pan saunowy, masażysta-fizjoterapeuta ze spa!!!! A to dopiero niespodzianka! Wiersze są świetne, po prostu niesamowite. Dowiedziałam się później, że Miłosz jest też historykiem z wykształcenia, był radnym Niemczy, chociaż pochodzi z Bielawy. Jednak Niemcza to ta "mała ojczyzna", którą opisuje. Tych, które śpiewał p. Janusz Małolepszy nie znalazłam w sieci, ale cytuję inny, równie moim zdaniem, doskonały:
przypadkiem wiem że te ławki
pomalowano środkiem do konserwacji trumien
środek jak środek nie ma co liczyć na jakąś wieczystą gwarancję
ale jak oni się teraz nieprzyzwoicie rozkładają
nic tu nie jest nowe
zgrane gesty imitują spokój
czas jak kropla mleka co spadła
z potrąconej na wyboju bańki
na oparcie siedzenia podmiejskiego autobusu
zamienia się w smugę kurzu
nawet mogący uchodzić za ducha tego miejsca
uwięziony na rozmokniętej kartce gazety
richard gere były mąż eksmodelki
ucząc się sztuki niewidzialności
blaknie w końcu nawet on stąd zniknie
bo to straszne zadupie
Miłosz Wrzesiński
Jestem tak zachwycona, że zaczynam przekonywać barda, by włączył niemczańskie wiersze do swojego koncertu w Krakowie, choćby i nie pasowały do tytułu, bo to ma być Zaczarowana dorożka w hołdzie dziadkowi p. Małolepszego, który był dorożkarzem w Kielcach...
Gadamy, gadamy, dziewczyny oglądają obrazy p. Zygadło (i nawet kilka kupują). Wieczór coraz gorętszy, bo wino smakowite (i to ze śliwek, i to hiszpańskie). Bard namawia malarza, by zagrał z nim, bowiem p. Zygadło grywa czasem na trąbce. No to robią jam session gitarowo-trąbkową, mimo, że malarz twierdzi, że ostatni raz grał pół roku temu. Jakże mu zazdroszczę, bo całkiem zgrabnie mu to idzie. Ja, niedoszła saksofonistka altowa....
Wychodzimy z galerii późnawo. Robię zdjęcia nocnej Niemczy - wychodzą wręcz bajkowe.
Obiecujemy sobie, że nazajutrz, na zabiegach poprosimy pana Miłosza w spa o autograf! Jednak nic z tego, w niedzielę poeta ma wolne. Jaka szkoda!!!!!!!!!
