Mała wyprawa (rowerowa), duże odkrycia...

Zaczęłam sezon rowerowy. Nie ma się czym chwalić, wiem, bo wszyscy go zaczęli chyba w zeszłym roku, ale trudno, ja dopiero teraz. Na pierwszą wyprawę dwukołową włożyłam moje żelowe antygwałty, co by szanowne 4 litery siedzące na (żelowym) siodełku miały jeszcze miękcej. Uzbrojona zatem od dołu w żel, wskoczyłam na rumaka i pojechaliśmy na objazd wokół domu – tzn. takie skromne 10 kilometerków wałami, nad Odrą, prawie nie opuszczając Wielkiej Wyspy.

Najpierw jednak skierowaliśmy koła ku jednej firmie, bo chciałam popytać o coś tam poligraficznego. Firma była zamknięta, postanowiliśmy jednak eksplorować uliczkę, prowadzącą nad rzekę. Po drodze urzekła mnie kaskadami spływająca w dół olbrzymia glicynia - zachwycający kwiatowy krzew, który oplótł drzewo pod kościołem. Sesja zdjęciowa musiała się zatem odbyć...

Dzięki niej odkryłam, że są kościoły, które oferują w dni powszednie poranne msze święte ze... śniadaniem! Oto dowód:

Kontynuowaliśmy naszą podróż wśród ogródków działkowych, w stronę wody, docierając prawie naprzeciw naszego domu, ale po drugiej stronie Odry. A tu błonia przecudne, ludzie na trawie sobie siedzą, piwko piją, całują się. Zdziwienie - w życiu tu nie byłam!

Ruszyliśmy w stronę mostu Szczytnickiego, by wrócić na wyspę. Po drodze są akademiki, więc nadzialiśmy się na stada studentów, wylegujących się na kocykach, grillujących i śmiecących. No tak, juwenalia są w mieście, zapomniałam!

Podążyliśmy w stronę naszego ulubionego jazu przy ZOO, gdzie można posiedzieć na sztucznej plaży, ale setka studentów podążających właśnie w tym kierunku mocno nas zniechęciła.

Objechaliśmy zatem ZOO, mijając główne wejście (hit Wrocławia ze względu na Afrykarium – byłam w marcu, warto) i wjeżdżając na wały z innej strony. Sprawdziliśmy, jak się ma jaz Opatowicki po remoncie – podoba się, nie tylko ludziom, bo na wysepce pozostawionej na samym środku rzeki ucięła sobie drzemkę... czapla siwa. Ptaki te bardzo lubią Wrocław – koło mojego domu, w rejonie Mostów Jagiellońskich stale rezydują chyba dwie, a w pobliskim Parku Szczytnickim jest ich nawet kilka… Ta na zdjęciu jakoś bez głowy wyszła, nie wiem, dla kogo ją straciła... Ale sweet focię ma. Powinni je zaobrączkować albo coś, byłoby wiadomo, czy to ta sama się kręci po okolicy, czy jednak jest ich więcej :-)

Wracaliśmy do domu mijając jaz Bartoszowice. Nie jechaliśmy jednak koroną wału, tylko dołem… Aż nagle koła nam wbiło w ziemię… bezwstydne drzewo, z siusiakiem na wierzchu! Chociaż… Mimo wszystko jednak "wstydne" - odwróciło się przecież plecami do spacerujących albo jadących po ścieżce, by nie wszyscy widzieli, że nie ma majtek... I takie to były te moje rowerowe wielkie odkrycia na małej wyprawce...