Przytulny czwartek

Po zimowej środzie - ciepły czwartek, wręcz wiosenny, bo odwilż. Pierwsza tej zimy, hihi.

No to coś "mas fuerte que el sol", czyli silniejszego niż słońce:

http://www.youtube.com/watch?v=tkb5eHuYUpE

Ależ mnie kręci ta muza, jak używka!

Futerkowa środa

Minus dwa rano, nie było więc rady - trzeba było się dziś przyodziać w zimowe szaty.

Szaliki, czapki i futerka to atrybuty zaawansowanej zimy. Do pierwszego grudniowego dnia mamy jeszcze parę dni, ale spadł śnieg i temperatura, więc trzeba zimę zaakceptować. I tak już prawie  wszędzie panuje świąteczna atmosfera - choinki stoją  w centrach handlowych, a koleżanka "zaliczyła" już nawet "Cichą noc" jako podkład muzyczny w Almi Decor.

Nie będę się dziś na tej marketingowej paranoi skupiać, aczkolwiek presja, jaką wywiera na człowieka jest ogromna i słabsze jednostki ulegają. Mama właśnie mi oznajmiła, że znikają już ze sklepów co fajniejsze ozdoby choinkowe ("ludzie wszystko wykupują"), trzeba pomyśleć  o prezentach ("ludzie wszystko wykupują") i generalnie co robimy na Wigilię (bo ludzie wszystko wykupują). Powiedziała, że palą jej się już podeszwy i musiałam wystąpić w roli strażaka, ale mama już taka jest - żadne argumenty zdroworozsądkowe Jej nie przekonają. Zaczęła szykować się do świąt. Nie wiem, czy dziś uszek nie zrobi, by zamrozić do Wigilii.

A ja luzik. W bliższej perspektywie i tak mam organizację Andrzejek, więc myślę o menu i atrakcjach.

Mimo wszystko zastanawiam się, co w tym roku muzycznie będzie mi  tworzyło świąteczną atmosferę. Nie zapomnę ubiegłorocznych dwóch piosenek, które towarzyszyły mi przez cały grudzień, zostały w związku z tym nazwane kolędami. Gdy mama na Wigilie dopominała się kolęd, wmówiliśmy jej, że jedna to francuska  kolęda. Oto ona: 

http://www.youtube.com/watch?v=AQ9zeDd0mpg

To oczywiście genialna ZAZ  z cudowna piosenką "Ja chcę..." .

Druga moja ubiegłoroczna kolęda to było przesłodkie wykonanie "Kiss on my list" przez  zespół The Bird and the Bee (no może wycięłabym solo na klawiszach):

http://www.youtube.com/watch?v=V7rExwCkRYI

 

No więc, konkludując - ciekawe, co będzie w tym roku moją muzyczną obsesją świąteczną... Jeszcze się taka nie pojawiła, ale ma czas. Do grudnia..

 

 

 

 

Bałwankowy wtorek

Sypnęło rano śniegiem we Wrocku, pierwszym tej jesieni, i jak się od razu zrobiło świątecznie!

I czysto, bo taka biel, że aż bije w oczy! To pierwszy powód do dobrego humorku... Podczas porannej restauracji zabytku (czyli nakładaniu sobie urody) usłyszałam w radiu ten wiekowy hicior:

http://www.youtube.com/watch?v=I_izvAbhExY

 

który natychmiast dał mi kopa. Ruszyłam w tany z pędzlem do make-upu (często tak mam, jak mnie coś porannie porwie). Jeśli jeszcze byłam niedobudzona, to się obudziłam. Tak się naenergetyzowałam, że hej.

I niestraszna już była śnieżna podróż do pracy. Pogratulowałam sobie, że wymieniłam opony na zimowe jakieś 10 dni temu. Zdążyłam się też już pogodzić z faktem, że musiałam kupić komplet nowych, co kosztowało równowartość 5 nowych futerek (sztucznych) na zimę. No, ale przecież samochód to najlepsze futerko dla kobiety... I tej wersji będę się trzymać.

Pluszowy poniedziałek

 

http://www.youtube.com/watch?v=TpZAS6qaiT0

Dzisiaj Dzień Pluszowego Misia. Postuluję, aby święto dotyczyło wszystkich pluszaków!

Mimo mojego zaawansowanego wieku nie potrafię obejść się bez pluszaków. Najprzytulniejszym i nafajowszym ze wszystkich jest oczywiście mój mąż, ale oprócz niego otaczam się pluszakami w hurtowej ilości.

W sypialni, oprócz Andrzeja pomieszkuje ich jeszcze  kilka: w łóżku młodziutka, zaledwie 4-letnia Truskawka, czyli biały psiak z czerwonym noskiem i uszami. Na skrzyni, która stoi w nogach łóżka wylegują się dwie objęte małpki Niunia i Niuniek (mają jakieś 20 lat). A na wiszącej szafce siedzą, wpatrując się w nas, jeszcze 3 małpki: znów para objętych, tylko ciut mniejszych od Niuńka i Niuni 30-latków, oraz mała małpka, która jest już po 40 -tce, o imieniu Kuba, dla której niegdyś (ale nie tak dawno...) robiłam ubranka (np. szydełkową czapkę ma i szalik), a na zime ubierana jest w cieplejsze ciuchy, bo staruszek już z niego (ma też bawełniany kaftanik). Acha, no i umknął mi z wyliczanki mały pluszowy  łoś, siedzący na szafce nocnej przy łóżku. Niezłe zoo, nie ma coo...

W salonie wysiaduje na sofie popielaty kot perski, 7-letni  Kacper, kóry umie miauczeć, machać ogonem, a głaskany - mruczy. Czesto też zdumiewa nowych gości (starzy go znają), gdyż myślą, że jest żywy.

Dziwnie w kuchni, łazience i przedpokoju nie ma pluszaków (będę musiała nad tym popracować), ale w gabinecie rządzi za to mała biała foczka oraz maleńka, 2-centymetrowa misiaczka ubrana w sukienkę, z diamentami w uszach.

Już ja im zrobię dzisiaj pluszowy bal! Najpierw potańczymy przy jakichś pluszowych piosenkach, a potem coś zjemy. Oczekuję propozycji w kwestii menu dla pluszaków. Co to by mogło być? Kokardki z płatkami róż? Tasiemki z dżemem morelowym? Balony z cukrem puderem? Pomóżcie!

 

 

OCZY BOGINI BASTET

Artur, znany w mieście łamacz serc niewieścich, w niesprzyjających dla siebie okolicznościach poznaje Joannę. Sam nie wie dlaczego, ale myśli o niej zbyt często. Czyżby wmieszała się w sprawę tajemnicza, egipska figurka?

Jedyna budka telefoniczna w okolicy była, oczywiście, zajęta. Ze złości kopnąłem kamyk i stanąłem zniecierpliwiony pod drzwiami. W budce jakaś panienka wykręcała dopiero numer. „Pewnie dzwoni do przyjaciółki, 10 minut jak nic! Jeśli nie złapię Pawła w ciągu trzech minut to jestem załatwiony!” – pomyślałem chyba tylko po to, żeby się bardziej zdołować. Wskazówki mojego swatcha nieubłaganie zbliżały się do niewłaściwego punktu na tarczy. Nie widziałem czy pannica już prowadzi rozmowę, bo długie, ciemne włosy zasłaniały całą twarz. Może w innych okolicznościach zainteresowałbym się nią... Przecież lubię brunetki! I świetna okazja do zawarcia nowej znajomości. Akurat zerwałem z Martą, miałem luz. Jest wprawdzie Alicja, ale dziewczyny tak szybko stają się nudne! „Trudno! Nie mam czasu i głowy do głupot. Czekają ważniejsze rzeczy: Paweł i interes!” – uspokoiłem w sobie instynkt łowcy. W roztargnieniu podszedłem jeszcze bliżej drzwi, spojrzałem przez szybę, a potem znowu na zegarek. Odkąd istnieją automaty na karty magnetyczne nie ma sensu awanturować się o czas trwania rozmowy. Każdy gada tyle, ile mu kredytu starcza. A ty, człowieku, stercz pod budką. Koszmar!

W tym momencie ujrzałem ciemność i gwiazdy, choć dzień był, jak to w czerwcu, słoneczny. Dopiero straszliwy ból w nosie przywrócił mi świadomość. Usłyszałem słowa, które prawdopodobnie były skierowane do mnie:

- Boże, strasznie pana przepraszam! Moja wina, wyskoczyłam z budki jak z procy. Nie zauważyłam, że ktoś w ogóle stoi tuż przy drzwiach. Czy nic się panu nie sta... jejku! Leci panu krew z nosa!!

- A co, wolałaby pani colę? – spytałem z przekąsem, bo mnie wkurzyła. „Nie zauważyłam, że ktoś...” – dobre sobie! Jak można mnie nie zauważyć?? 192 centymetry wzrostu i uroda powalająca panienki w promieniu 150 kilometrów! Narzeczona w każdym pubie w mieście! A ona mnie po prostu nie dostrzegła!

- Obawiam się, że zaraz pobrudzi pan sobie koszulę... Poszukam jakiejś chusteczki... Cholera, nie mam. Wyleciałam z domu bez torebki, tylko żeby zadzwonić...

- Ja chyba mam jakąś chusteczkę... – pogrzebałem w kieszeniach, ale bez rezultatów. Wszystkie moje chusteczki zużywają zawsze panienki, z którymi akurat zrywam...

- Wie pan co? Mieszkam tu niedaleko. Chodźmy do mnie, do domu. Zrobię panu okład z lodu, bo nos wygląda koszmarnie!

- Piękne dzięki, mam nadzieję, że obejdzie się bez operacji plastycznej. I może przestaniemy sobie „panować”? Jestem twoją krwawą ofiarą, należą mi się chyba jakieś względy? Mam na imię Artur – zacząłem ją podrywać tylko po to, by się przekonać, czy nadal jestem w myśliwskiej formie. Podałem dziewczynie rękę zadzierając jednocześnie nieco głowę. Czułem, że mój nos jest na granicy wybuchu. Cóż, pod budką telefoniczną odbyły się prawdziwe, krwawe jatki! Dziewczyna ujęła moją dłoń, powiedziała, że ma na imię Joanna i stanowczo poprowadziła w sobie tylko wiadomym kierunku. Jak na rzeźnika miała delikatne dłonie... Nie szliśmy długo. Mieszkała na piętrze w domu na wprost budki.

Pierwszą rzeczą, jaką ujrzałem po wejściu do jej mieszkania był... aparat telefoniczny! „To już szczyt wszystkiego” – pomyślałem naprawdę zły. Zauważyła moje spojrzenie, bo usprawiedliwiła się szybko:

- Dzwoniłam do kogoś na komórkę, a nie chciałam, by rozpoznał mój numer telefonu...

„Pewnie wydzwaniała do kochasia, który ją lekko olewa. Górą nasi!” – pomyślałem z satysfakcją. Joanna zaprosiła mnie do pokoju i wyszła do kuchni po lód. Pokój był niezwykły – na ścianach aż pod sufit ciągnęły się półki z książkami. Mogłyby spokojnie zapełnić kilka dużych hurtowni. Poza tym stało tu kilka ciekawych przedmiotów: posążki, starożytne naczynia, tajemniczego przeznaczenia przedmioty. Kątem oka dostrzegłem jakiś ruch. Mój wzrok padł na niedużą figurkę kobiety z ciemnego drewna. Stała z rękoma skrzyżowanymi na piersiach. Była naga, z przepaską na biodrach. Artysta wyrzeźbił ją oryginalnie. Z głową kotki. Figurka patrzyła na mnie oczami w kolorze miodu. Kawałki nieznanego mi kamienia, przycięte w kształt migdała były wciśnięte w drewno. Poczułem nagle, jakby przeszywało mnie badawcze spojrzenie żywej kobiety... Niesamowite wrażenie.

- Można powiedzieć, że zawarliśmy swoiste braterstwo krwi – powiedziała ze śmiechem Joanna, pojawiając się z lodem.

- Uhm, jak na filmach o Indianach. Słuchaj, co to za figurka? – zapytałem wskazując kobieto-kotkę.

- Egipska. Mój ojciec jest etnografem i archeologiem. To jest Bastet, bogini przedstawiana jako kobieta z głową kota. Patronka wiedzy tajemnej, magii. Piękna, prawda? Jest potrójnie bezcenna, bo ma oczy z orykalku, legendarnego kamienia Atlantów. Podobno były z niego zbudowane mury Atlantydy. Zmieniały kolor, gdy nadchodziło niebezpieczeństwo... – Joanna zbliżyła się do mnie i zaczęła robić okład na moim spuchniętym już nosie. On też zmieniał kolor. I bez tego wiedziałem, że nadchodzi niebezpieczeństwo.

Miałem wreszcie sposobność, by się przyjrzeć Joannie. Nic nadzwyczajnego. Uroda dość przeciętna, chociaż należy jej się plus za naturalność. Ładne usta, nieduży nosek. Hm, właściwie... im dłużej patrzyłem, tym bardziej... Chwila! A oczy? Migdałowy kształt, wielkie. Miodowo-złocisty kolor tęczówki jak u figurki Bastet. Czarne brwi i gęste rzęsy, jak wachlarz. Nie, to nie są pospolite oczy. Nie są nawet przeciętne. Czegoś równie pięknego nigdy nie widziałem! Chyba, że u Bastet.

- No, chyba uporaliśmy się z problemem – powiedziała, mocując okład na mojej twarzy. – Posiedź z tym chwilę spokojnie... W tym momencie zadzwonił telefon. Joanna  wyszła do przedpokoju. Nic nie mogłem zrozumieć z cicho prowadzonej rozmowy. Jakieś pojedyncze słowa: nie mogę ci ufać... dlaczego kłamiesz... „Chyba facet od komórki” – pomyślałem. Ale tym razem bez satysfakcji. Dziewczyna wróciła smutna i roztargniona. Rozmowa nam się nie kleiła. Po kwadransie mój nos poczuł się na tyle dobrze, że obaj mogliśmy wyjść...

Przez kilka najbliższych nocy ciągle śniły mi się orykalkowe oczy. Nie wiem, czy były to oczy Bastet czy Joanny, ale emanowało z nich złociste, przyjazne  światło. Może mnie hipnotyzowały, bo  pragnąłem patrzeć w nie bez końca. W ciągu dnia jednak, zajęty zwykłym młynem (opędzaniem się od panienek) nie miałem czasu myśleć o Joannie czy też egipskich boginiach. Kolejna okazja nadarzyła się dopiero dwa tygodnie później. Paweł wyciągnął mnie do night-clubu, bo znów motał tam jakiś interes. Były z nami dwie lalki z rodzaju „dwa zet” (zaliczyć, zapomnieć). Z powodów taktycznych - kobiety na spotkaniach biznesowych odwracają po prostu uwagę przeciwnika. Siedzieliśmy już przy stoliku, gdy ujrzałem Joannę. Zmieniona była nie do poznania: czarna sukienka z dekoltem, makijaż, Francja elegancja. I w dodatku jakiś supermen u jej boku! Wysoki blondas, wcale nieźle zbudowany. Ukłoniłem się jej z daleka. Paweł zamarł:

- Skąd znasz tę piękność? – zapytał z najwyższym zdziwieniem.

- To dokładnie ta sama panienka, która rozkwasiła mi nos! Daje słowo, nie wyglądała wtedy tak pięknie!

- A kim jest ten gość, który z nią przyszedł? Wydaje się jakiś znajomy... zamyślił się Paweł.

- Może sobie przypomnisz – wtrąciła się Ewka, jedna z naszych lalek. – To właściciel sklepu muzycznego w Rynku. Jest w mieście od niedawna, taki światowy krążownik. Znam go z kilku imprez... – jeśli Ewka mówiła, że go zna, to on nie był aniołem. Ewka znała większość facetów w tym mieście i to od tej najintymniejszej strony. Półświatek. Nie wyłączając mnie. Wieczór toczył się dalej. Zerkałem na Joannę od czasu do czasu. Chyba nie bawiła się  zbyt dobrze. Podeszła do mnie zresztą, by zapytać o nos. Porozmawialiśmy chwilkę. Była smutna. Chciałem sprawić, by jej oczy uśmiechnęły się do mnie, ale to chyba nie było dobre miejsce i czas. Z godziny na godzinę jej facet był coraz mniej trzeźwy. Zaczął kleić się do jakiejś babki, potem dostrzegł Ewę i przestał zwracać uwagę na kogokolwiek innego. Joanna podeszła do mnie ponownie:

- Czy mógłbyś odprowadzić mnie do domu? Wiesz, gdzie mieszkam... – poprosiła cicho. Wyszliśmy stamtąd natychmiast. Na zewnątrz szalała noc czerwcowa. Dziwne, nigdy nie dostrzegałem pór roku...

- Przepraszam, że pomieszałam ci wieczorne plany. Pewnie chciałeś jeszcze zostać w klubie? Właściwie wcale się nie znamy, a proszę cię o przysługę.

- Przecież zawarliśmy „braterstwo krwi”! Nie przejmuj się, poradzę sobie. Poza tym twoje towarzystwo sprawia mi ogromną przyjemność – powiedziałem. Wyjątkowo nie bajerowałem.

- Dobrze, że chociaż tobie. Mój towarzysz był wyraźnie znudzony...

- To palant! – powiedziałem. Nie wiem, dlaczego podsumowałem go tak brutalnie, bo patrzyłem na niego w klubie i jakbym patrzył w lustro. Zachowywałem się często identycznie. Ale nigdy nie miałem przy sobie dziewczyny o takich oczach jak Joanna...

- Bardzo mi na nim zależy... Zależało! – powiedziała z nagłym postanowieniem, a we mnie aż coś podskoczyło z radości. Jest zatem szansa, że będę częściej patrzył w miodowo-bursztynowe oczy Bastet. Nie, nie Bastet! Joanny...

Tekst: Beata Łukasiewcz©, zdj. secretsnicholasflamel.wikia.com

Mamma mia, dzień mężczyzn!

Wczoraj był Międzynarodowy Dzień Mężczyzn (w Polsce obchodzony 10 marca) - trąbili o tym w lokalnym radiu od rana, więc chciałam bardzo jakoś mojego mężczyznę świątecznie dopieścić.

- Propozycję pójścia do kina na męski film "Wyścig" - odrzucił (bo był w kinie w niedzielę i ta dawka mu wystarczy),
- Propozycję zaudania się na koncert zespołu rockowego Muso (średnio mnie rock kręci, JEGO za to bardzo), co prawda w kinie, nie na stadionie - takoż odrzucił, bo chciał... posiedzieć w domu.

W domu w takie święto! Skandal! Usłyszałam jednak, że po weekendowym maratonie imprez (w piątek było wszak spotkanie Klubu Tatarkowego, w sobotę - imieniny kolegi, w niedzielę - moje urodziny), chce usiąść w fotelu i obejrzeć mecz. Ewentualnie wypić ze mną prosecco. O Bosz...

No to schłodziłam wspomniany trunek, zrobiłam jakieś azjatyckie zakąski z krewetek w cieście (mrożonka z Lidla) - nawet niezłe - i zasiedliśmy przed TV. Ale do meczu brakowało jeszcze 2 godziny, więc co - włączymy sobie jakiś film nagrany na dysk n-ki i będzie jak w kinie. Padło na "Mamma mia", widziany już ze sto razy.  Ale jaki fajny!

Pijąc prosecco, zagryzając krewetkami przytupywaliśmy ochoczo do hitów Abby i po raz kolejny ze wzruszeniem śledziliśmy intrygę, mającą na celu ustalenie, który z 3 panów jest ojcem panny młodej.

No w sumie fajny był ten dzień chłopa!

Noc w kolorze szampana

AGNIESZKA SPĘDZA SYLWESTRA ZE SWOIM CHŁOPAKIEM I PACZKĄ ZNAJOMYCH W GÓRALSKIEJ CHATCE. PRZED PÓŁNOCĄ MA MIEJSCE INCYDENT, KTÓRY SPRAWIA, ŻE DZIEWCZYNA SAMOTNIE OPUSZCZA IMPREZĘ. NIE JEST TO JEDNAK KONIEC SZAMPAŃSKIEJ NOCY...

„Ale świnia, padalec, łotr!” – Agnieszka w pośpiechu przerzuca stertę byle jak rzuconych płaszczy, by znaleźć swoją „kareninkę”. „Czy jestem aż taką idiotką? Czym sobie na to zasłużyłam? W życiu nie przeżyłam podobnej sytuacji i to w noc Sylwestrową, na chwilę przed Nowym Rokiem! Nie zostanę tu nawet pięciu minut!”

Udaje jej się wreszcie dostrzec kawałek szafirowej materii na samym spodzie, wyszarpuje swój płaszcz. Ręka nie chce wejść w rękaw, a zapinając guziki łamie paznokieć. Zza drzwi pokoju dochodzi gwar wesołej zabawy i ogłuszającej muzyki. Sylwester w górach, w wynajętej stylowej chatce, w gronie mniej lub bardziej zaprzyjaźnionych osób, z NIM, z Marcinem. Ukoronowanie trzech miesięcy znajomości, nadzieja na intymne chwile. Wydawało się, że nie może być piękniej, tymczasem... „Nie mają wstydu, całować się wprost na moich oczach, bez żadnych  hamulców!” Agnieszka nie ochłonęła jeszcze  z zaskoczenia i goryczy po tym, gdy przechodząc koło ciemnego pokoju natknęła się na swojego chłopaka, namiętnie obejmującego Iwonę, koleżankę. „Mnie nawet jeszcze nie próbował dotknąć! W co on gra?” Coraz bardziej roztrzęsiona szuka swoich butów, gdy otwierają się drzwi prowizorycznej szatni i pojawia się w nich Monika, świadek upokarzającej sceny sprzed kilku minut:

- Szukałam cię wszędzie. Na litość boską, dokąd się wybierasz? Na pół godziny przed północą masz zamiar zrezygnować z zabawy? Olej palanta, nie dawaj mu tej satysfakcji!

- Dzięki, nie mam ochoty patrzeć na tę dwójkę przez resztę wieczoru. Nie umiem udawać. Marcin zna mnie na tyle dobrze, że wyczuje fałsz. Wolę spędzić tę rzekomo wyjątkową noc pod rozgwieżdżonym niebem!

- Daj spokój, zamarzniesz. Na dworze jest minus dziesięć! Na nogach masz wieczorowe szpilki i suknię z dekoltem do pępka. Nie zgrywaj cholernej bohaterki. Możesz  się odegrać w inny sposób. Nie zrobisz Marcinowi na złość, odmrażając sobie nos!

- Wiem, że jest zimno, ale szybko się uodparniam. Od pięciu minut serce mam w stanie hibernacji, na oko z minus dwadzieścia trzy stopnie. Nie zatrzymuj mnie, Moniko! Dla mnie zabawa już się skończyła.

- Nie szalej, nie masz nawet gdzie spać!

- Kto by spał w taką noc?

- To oni będą mieli popsuty wieczór, nikt się do nich więcej nie odezwie!

- Nie warto robić afery. Może wypili za dużo wina? A może zakochali się w sobie?

- Akurat! Obściskiwali się ciągle. Wszyscy wiedzieli, oprócz ciebie...

- Stary schemat, sama widzisz. Cześć, idę stąd. Wszyscy jesteście fałszywi, trzeba było mi to wcześniej powiedzieć! Całe trzy miesiące temu! – Agnieszka znalazła wreszcie buty, wciągnęła je migiem i wybiegła z chatki jak szalona. Nie chciała, żeby Monika zobaczyła wielkie jak orzech, łzy.

- Agnieszko, nie bądź uparta! – Monika próbowała jeszcze ją zawrócić.

Agnieszka nawet się nie obejrzała. Pokonała trzy schodki, ścieżkę i przez otwartą furtkę wybiegła na główną alejkę górskiego kurortu. Była dość wyludniona. Dziewczyna zwolniła i odetchnęła głębiej. Wbrew jej nastrojowi śnieg wesoło skrzypiał pod butami. Zewsząd dochodziły przytłumione odgłosy zabawy, w oknach mijanych domów świeciły kolorowe światła. Sylwester rozkręcał się na całego, niebawem kulminacja imprez – północ! Agnieszka poczuła się nagle całkowicie bezradna. Wyjść dumnie było łatwo, jednak na dworze honor skrył się skulony z zimna. „I tak oprócz Moniki nikt nie zarejestrował mojego wyjścia. Gdzie ja mam się podziać? Do chatki nie wrócę, żebym miała umrzeć, ale nie wytrzymam za długo na tym mrozie. Co robić?” Z grudniowego mroku rozgwieżdżonej nocy wyłoniła się nagle ławeczka na małym skwerku. Agnieszka opadła na nią bez sił i zaczęła żałośnie płakać. Wyjęła chusteczkę z kieszeni płaszcza. „Muszę się doprowadzić do porządku, łzy zamarzną mi na twarzy!” Wcale jednak nie poczuła się lepiej. „Pięknie, północ za kwadrans, a ja ryczę samotnie na ławce pod gołym niebem, przy temperaturze minus dziesięć. Oryginalny sposób spędzania Sylwestra. Powinnam to zgłosić do ‘Księgi Guinessa’!” Ponury nastrój zaczynał się potęgować, gdy nagle, z lewej strony zakrzypiał śnieg, najpierw cicho, potem głośniej, choć dość niemiarowo. Jakby ktoś ostrożnie stawiał jedną nogę, czekał chwilę i niepewnie posuwał drugą. Agnieszka dyskretnie spojrzała w bok znad chusteczki trzymanej przy nosie. Alejką zbliżał się chłopak w krótkim, czarnym..., hm, chyba... damskim futerku! Na szyi powiewał fantazyjnie zawiązany szalik z frędzlami, w ostrym, czerwonym kolorze. Dziwny osobnik też dojrzał Agnieszkę i zmierzał wyraźnie w jej kierunku. Zamarła ze zdziwienia. Chłopak podszedł, chociaż krok miał niezbyt zdecydowany, stanął przed nią i uśmiechnął się przesympatycznie. Był dość wysoki. Śliczne czarne, kręcone włosy sięgały ramion i szalika. Był oszałamiająco przystojny i, pomijając damskie futerko, nienagannie ubrany. Spod czarnej marynarki w stylu Hanaoki wyzierała stójka nieskazitelnie białej koszuli. „Przyodziany” był też w... oszronioną butelkę szampana, którą trzymał w ręce wraz z foliową torebką o podejrzanej zawartości. Z kieszeni futerka wystawał smukły kieliszek.

- Przepraszam, księżniczko, chyba zabłądziłem. Nawet na pewno. Gdzie jest „Gruba Maryna”? - z chodem miał maleńkie problemy, ale wysławiał się poprawnie...

- Nie znam...

- Nie zna, aha! To może  „Jodełka”?

- Jodełka???

- No to niech będzie „Świerk”, „Parzenica”, kurcze, jak się nazywa  ta cholerna chata?! Z drewna, ma furtkę, okiennice w serduszka...

- Tu wszystkie są z drewna, mają furtki i okiennice w serduszka – poinformowała grzecznie wariata Agnieszka.

- Która godzina??

- Za sześć minut północ! – odpowiedziała neutralnym głosem zegarynki, by nie wpadł w szał. „Tylko go nie drażnić. Nie dość, że wariat, to jeszcze podchmielony!”

- No to mam przechlapane! – zmartwiony osobnik zwalił się ciężko na ławkę obok Agnieszki. – Oni tam czekają na szampana. Mroziliśmy jedyną, składkową butelkę „Don Perignon’a” na zewnątrz, w śniegu, razem z truskawkami – chłopak potrząsnął foliową torebką. Agnieszka zauważyła, że rękawy futerka są mocno przykrótkie. „Chyba nie jego?” – Mieliśmy otworzyć o północy. Poszedłem po szampana i truskawki na tyły domu. Gdy je wygrzebałem spod śniegu, pojawił się skądś taki wielki biały, kudłaty pies, mówię ci, potwór i porwał truskawki. Puściłem się za nim w pogoń, odzyskałem torebkę, ale znalazłem się na drugim końcu wsi i nie pamiętam, w której chacie są moi znajomi. Przyjechaliśmy dzisiaj po południu, było już ciemno i niewiele zdążyłem zobaczyć. Wiedziałem, jak się chata nazywa, ale już teraz nie pamiętam. Wszystko mi się poplątało...

- Nie dziwię się, trochę się wypiło... – stwierdziła z przekąsem Agnieszka.

- Nawet nie, ze dwie lampki wina musującego, poszło jak zwykle w nogi, ale język mam sprawny. Niestety, jeśli nie pojawię się na czas z szampanem, nie będzie mowy o sprawności jakiejkolwiek części mojego ciała.

- Właśnie, porozmawiajmy o twoim ciele. Nie chciałabym wydać się wścibska, ale dość dziwacznie jest przyodziane.

- Co masz na myśli? – szczerze zdziwił się chłopak.

- Twoje futerko...

- Jakie fu..., o rany, no tak, to cała Alicja! – chłopak oglądał uważnie swój wierzchni strój. – Pomagała mi znaleźć płaszcz, gdy szedłem na dwór po szampana. W pokoju było ciemno, spieszyliśmy się. Może zamieniła specjalnie, znana jest z robienia dowcipów... O, szelma jedna, ten kieliszek też musiała mi wsadzić do kieszeni w ostatniej chwili!

- Alicja to twoja dziewczyna? Pewnie jest wściekła, że cię nie ma...

- Wszyscy są wściekli, mieli nadzieję na towarzystwo „Don Perignon’a” o północy!

- A co to za rarytas?

- Nigdy nie piłaś? Najszlachetniejszy, najbardziej snobistyczny trunek, żadne tam włoskie wino musujące, butelka kosztuje kilkaset złotych!

- Warto wydawać tyle pieniędzy na alkohol?

- To nie alkohol, to szampan!  Znawcy twierdzą, że nie można się nim upić, natomiast w cudowny sposób dodaje blasku życiu... To coś w sam raz na powitanie Nowego Roku!

W tym momencie rozległ się gwar. Ze wszystkich okolicznych domów wysypali się ludzie. Jak w bajce o Kopciuszku jakiś zegar zaczął wybijać północ przy wtórze chóru mieszanych głosów, liczących głośno: jeden, dwa, trzy, cztery, pięć...

- Nowy Rok! Otwieramy Perignona! – chłopak w pośpiechu odkręcał drucik. Akurat, gdy padło chóralne: „dwanaście”, uwolniony z butelki trunek zaczął wyskakiwać pianą. Chłopak szybko wyciągnął z kieszeni elegancki kieliszek i nalał złocistego płynu, wrzucił truskawkę. Prawie pełną butelkę odstawił na ławkę.

- Księżniczko..., jak właściwie masz na imię??

- Agnieszka...

- Ja jestem Michał, bardzo mi miło. Czy wypijesz ze mną szampana z truskawką?

- Czy mogłabym odmówić? Chociaż, to trochę niebezpieczne, moja babcia zawsze mówiła, że jeśli pije się z jednego kieliszka, pozna się cudze myśli...

- Nie mam nic do ukrycia: wiesz, że jesteś piękna? – speszona Agnieszka schowała się za kieliszkiem. Szampan był zimny, ale już z trzecim łykiem cudowne ciepło rozeszło się po jej ciele. Gdy podawała napój Michałowi, jego palce dotknęły jej dłoni. Zbliżył się do niej na odległość oddechu i trzymał jej dłonie z kieliszkiem w swoich dłoniach, ogrzewając je leciutkim chuchaniem. Patrzył jej w oczy. Agnieszce zakręciło się w głowie, ale nie umiałaby powiedzieć, czy to z winy szampana, czy Michała...

- Czy mogę cię pocałować? – zapytał ledwie słyszalnym szeptem. Wokół nich rok się właśnie kończył hukiem petard i sztucznych ogni.

- Sama nie wiem, przecież ledwie się znamy...

- Miej ochotę na szaleństwo: pocałunek z nieznajomym w pierwszej minucie nowego roku. To dobra wróżba... może spotkasz miłość? –  nie pytając jej więcej o zdanie upuścił pusty kieliszek w śnieg, otoczył ją ramionami i zaczął całować delikatnie policzek, potem ucho, szyję, wdychając zapach jej skóry tuż pod blond włosami upiętymi w misterny kok. Gdy jego wargi dotknęły wreszcie jej ust, oboje zamknęli oczy. Całkowicie oddali się pieszczocie. Czas przestał płynąć.

- Michał, ty patałachu, wysłać cię tylko po szampana, zaraz znikasz w damskim futrze i całujesz piękne nieznajome w samym środku wsi! – wesoły głos tuż przy nich wyrwał Michała i Agnieszkę z ekstazy.

- Marek? Nareszcie! Jest szansa na ciepłą herbatę! – Michał wyraźnie się ucieszył. Marek dostrzegł stojącego na ławce szampana.

- Macie szczęście, że butelka jest prawie pełna! Myślę, że reszta da się przebłagać. Nie zrobią z was deseru...

- Ja już nie piję. To jest mój szampan... - Michał spojrzał ciepło na Agnieszkę i ujął mocno jej dłoń. - Chodźmy stawić wspólnie czoła tym bestiom! Będziesz moim alibi...

Tekst: Beata Łukasiewicz©, zdj. werandacountry.pl

 

Dama z pokrzywą

Wczoraj miałam urodziny. Pognało mnie w plener nieopodal Wrocławia - konkretnie do Kraskowa, bo chciałam pokazać moim gościom tę górę kwarcu emanującą niebywałą energią, która znajduje się nieopodal góry Ślęża. A przecież i sama góra to czakram Ziemi i miejsce tajemniczego starożytnego kultu oraz  rożnych pogańskich rytuałów, gorliwie kultywowanych także współcześnie.

W rezultacie do kopalni kwarcu nie doszliśmy, wiem przecież, że trzeba się umawiać z właścicielem, a nie miałam okazji tego zrobić. Pomysł wypadu zresztą urodził się w niedzielny poranek. Potraktowaliśmy więc wizytę w Kraskowie jako spacer po jesiennym plenerze - słonko akurat wyszło, zieloność na polach i pagórkach jeszcze była, liście na drzewach - takoż, więc mieszczuchy się natleniły.

W Kraskowie jest też pięknie odrestaurowany pałac-hotel, w którym można by zjeść urodzinowy obiad,

jakby co. Pałac jednak okazał się zamknięty na trzy spusty, zaryglowana okazała brama wjazdowa nie pozwalała nawet wsunąć stopy na teren posesji, ale w ogrodzie tegoż pałacu wypatrzyliśmy tajemnicze sfinksy. Krążą plotki, że właściciele pałacu (Niemcy) są iluminatami... Wow! Bardzo tajemnicze miejsce, ale to normalka jeśli chodzi o Ślężę. Okolica kipi magią. Do parku pałacowego też nie można było wejść, dlatego sfinksy są ściągnięte zoomem zza krzaków.

Z całkiem bliska za to wypatrzyłam świeżozielone, dorodne... pokrzywy! Coś podobnego, w listopadzie? Zadziwiło mnie to bardzo, aż zerwałam sobie bukiecik i będę sobie parzyła herbatkę pokrzywową.

W obliczu małego głoda, który nas dopadł pojechaliśmy do innego miejsca na obiad. W Samotworze jest pałac Aleksandrów i trafiliśmy na rewelacyjną ofertę - obiad rodzinny w formie bufetu. Do wyboru było wiele zimnych, wykwintnych przystawek, zupa z cukini, trzy dania główne i desery z naleśnikami z musem czekoladowym polane Baileysem, na czele. Miejsce jest szalenie urokliwe, z kameralną atmosferą. Poznaliśmy tam malarkę, p. Teresę Berezowską, która namalowała większość obrazów z kwiatami i pejzaży w pałacu. Pokazano nam też pokoje hotelowe - wszystko było tak piękne, że Gosia postanowiła zrobić tu swoje wesele. Co z tego, że na horyzoncie nie ma nawet kawałka nosa kandydata - sie znajdzie. Najważniejsze, że już jest pomysł na imprezę. Bo imprezy to jest to, co tygryski lubią najbardziej!
Po wybornej uczcie wróciliśmy do Wrocławia i zdążyliśmy do kina na "Idę". Hm, tylko nie wiem, czy wybór repertuaru był trafny na tę moją urodzinową okazję...

Jesienna wena, czyli co zrobić z suszonymi liśćmi

Od kilku tygodni rozpiera mnie twórcza moc.

Rozpieranie polega głównie na tym, że zbieram opadłe z drzew liście, i to nie tylko polskie! Jak zaczęłam ich kolekcjonowanie w ogrodzie, kontynuowałam w okolicznościach przyrody nadodrzańskiej, potem w Broumovie, gdzie zdobyłam przecież niezwykłe liście miłorzębu, a potem nawet w Dreźnie (tu dowód w postaci portretu kobiety z

liściem platana nad Łabą odznaczonej). Z Drezna przywiozłam zresztą cały platanowy bukiet, bo takich właśnie drzew jest tam wielka obfitość.

Kolekcję powiększałam przy każdej okazji, jak każdy maniak ogarnięty twórczą pasją i żądzą rękodzieła.

Ponieważ moja nowa koleżanka blogowa z Manufaktury pomysłów kompletnie mnie olała, mimo próśb nie podpowiadając żadnego pomysłu na wykorzystanie tej mojej liściastej kolekcji, musiałam zdać się na własną inwencję. 

Zaczęłam od suszenia i formowania liści metodą znaną wszystkim przedszkolakom, a mianowicie włożyłam je w książki. Zastanawiałam się, czym by je utrwalić, gdyby miały posłużyć do dekoracji (zapragnęłam bowiem, ku zdumieniu domownika, ozdobić nimi większość mebli i drzwi w domu...). Wpadłam na pomysł, że lakier bezbarwny je ładnie nabłyszczy i może nawet przyklei do podłoża. No to wzięłam się do pracy i polakierowałam liście. Niestety funkcja klejąca lakieru nie znalazła mego uznania.

Mam już zatem pokaźny zbiór kolorowych, półmatowych liści. Gdzieżby je tu nakleić (bo twórcza moc trwa i nie chce odejść...)? Przypomniałam sobie o małej szafeczce na biżuterię. Tak wyglądała przed ozdobieniem:

Jednak nie wystarczyło mi odwagi, by ją całą w liściach skąpać, więc na razie jedna ściana szafki. Klejenie nie było łatwe, gdyż musiałam użyć kleju uniwersalnego, który ma zapach butaprenu, ale na szczęście nie jest tak silny jak kropelka,  z którą to mam same przykre doświadczenia. Kiedyś przyklejając sobie fleczka do obcasa mało nie skleiłam na wieki: swoich palców, buta i biurka... Ale wracając do liściastej manii, teraz szafeczka wygląda z boku tak:

No i jak wyszło? 

Mam już plan ozdobienia w podobny sposób szafki na buty w przedpokoju... Się będzie działo!

Wcale nie głupia gąska…

W dniu Św. Marcina dostaliśmy zaproszenie na obiad do mojej przyjaciółki. Pretekstem był polski obyczaj jadania gęsi właśnie w listopadzie. Jest wtedy ponoć najlepsza.

Mieliśmy też nadzieję, że odwdzięczymy się za znalezienie bransoletki i jakimś cudem znajdziemy jej zagubiony kolczyk, tkwiący spokojnie w zakamarkach szaf i szafeczek, których jest pełno w Gosi domu. Zanim więc gospodyni podała nam consommé rzuciliśmy się na czworakach po podłodze, szukając zguby. Bez efektów. Zwabieni jednak zapachem trufli przygalopowaliśmy do stołu.

Zupa (consommé) wyglądała trochę jak rosół, tyle że nie z makaronem, a prostokątnymi pierożkami. Nie jadłam nigdy wcześniej tak wytwornie nazywającej się zupy. Jest to podobno klasyk kuchni francuskiej, bardzo esencjonalny bulion, gotowany przez Gosię na gęsi, przez 5 godzin. Następnie został z niego usunięty cały tłuszczyk, a zupa została sklarowana. Do niej Małgosia zrobiła pierożki z wątróbką i truflami. Małmazyja… Consommé może niekoniecznie wykonuje się we Francji z gęsi, ale na pewno nie robi się go często, bo przygotowanie jest piekielnie czasochłonne. Jednak jaki efekt! Kulinarna maestria.

Na tym jednak nie koniec, czas na clou obiadu. Na stół wjechała gąska, i to jaka! Pieczona w majeranku, jabłkach i śliwkach przez 3,5 godziny, o brązowej chrupiącej skórce i mięsku rozpływającym się w ustach. Gosia podała ją z ziemniaczanym puree (ale takim, że z łyżki nie chciało zejść) i czerwoną kapustką z musztardą imbirową (którą zakupiła w tej słynnej drezdeńskiej musztardziarni). Ależ to był obiad! Do dziś mi ślinka leci…

Objedzeni kontynuowaliśmy poszukiwania kolczyka w domu. Ruchy mieliśmy nieco utrudnione, bo z gąską w brzuszku trudno się schylać, ale daliśmy radę. Nadal jednak nic z tego.

Gdy wieczorem żegnaliśmy gospodynię na wszelki wypadek przejrzeliśmy klatkę schodową, wejście do piwnic, zdjęliśmy nawet kratkę z wycieraczki przed wejściem do bramy. Guzik z pętelką.

Uciekające złoto

To niesamowite, jakie nagromadzenie złotych zgub mi się ostatnio zrobiło...

Po zgubieniu i znalezieniu egipskiej bransoletki w Dreźnie (opisanym niedawno w poście pt. Zwariowany weekend w Dreźnie), bezcennego dla mnie amuletu, miałam kolejną przygodę. Zaraz następnego dnia po powrocie z tego wyjazdowego weekendu pojechałam wieczorem do galerii handlowej coś tam sobie załatwić. Weszłam dosłownie do 3 sklepów i już, już miałam, kobiecym zwyczajem, zdobyć czwarty, gdy tknęło mnie jakieś przeczucie - i zerknęłam na rękę. No tak, nie mam drugiej bransoletki (ta egipska była w naprawie) - równie dla mnie cennej. 

Od lat bowiem noszę dwie, nie zdejmuję ich nigdy - druga została kupiona wieki temu we Florencji na słynnym Ponte Vecchio - moście złotników. To najstarszy z florenckich mostów, pochodzi  z XIV wieku, ale tak naprawdę drewniany most był tu już w czasach starożytnego Rzymu. W XIII w. powstały tu pierwsze sklepy, początkowo rybne. W XVI w. na ich miejsce pojawiły się warsztaty jubilerów i złotników. Nie jest to może najpiękniejszy z mostów (poniżej focia z 2001 roku, z rodzicami), ale jaką owiany legendą i jakąż patyną wieków pokryty!

W jednym ze sklepów złotniczych wówczas rodzice kupili mi złotą bransoletkę - prezent na 40-te urodziny. Była dla mnie niezwykła, gdyż naśladowała stary wzór Etrusków. A właśnie wyprawa śladami etruskich grobowców zawiodła nas w 2001 roku do Toskanii. No i masz ci los, ta druga bezcenna ozdoba z mocą piękna sprzed 2500 tysięcy lat - właśnie ode mnie uciekła. 

Wróciłam natychmiast swoim śladem, pytając w odwiedzanych sklepach, czy ktoś nie znalazł mojej zguby. Potem przejrzałam parking pod galerią i trasę od samochodu do sklepów w centrum handlowym - nic.
Po powrocie do domu obejrzałam okolice garażu, garaż, wreszcie sprawdziłam samochód (może spadła mi z ręki w kabinie), torebkę - nic. Kamień w wodę. Tym razem modlitwy do św. Antoniego uznałam za bezcelowe do kwadratu - raz mi przecież pomógł w nieprawdopodobny wręcz sposób, ale drugi - nie, to niemożliwe, ileż można liczyć na wyrozumiałość Antoniego? Minęły dwa dni, zdążyłam już odebrać z naprawy egipską, pierwszą zgubę. Cieszyłam się z odzyskania bransoletki, ale zgubienie drugiej martwiło mnie podobnie. Uknułam sobie nawet hipotezę, że ta druga się zgubiła, by sprawdzić, czy będę za nią tak samą rozpaczać, jak za pierwszą.
Jestem w pracy, sięgam po torebkę, szukając czegoś, stawiam ją więc na biurku i patrzę z góry, bo wyciągam coś tam. Moja torebka to taki worek, w którym jest druga, mniejsza, zamykana na zamek. Patrzę więc i coś mi się tam błyszczy na dnie tegoż worka. Co to? Co to???? Co to????????? O rany, moja etruska bransoletka!!!!! Zerwała się i spadła prosto do mego przepastnego torbiszcza. Ooochhh, święty Antoni, ależ Ty masz do mnie cierpliwość!!!!!!
Jeśli ktoś uważa, że te zguby i znalezienia to pryszcz, no to teraz najgorsze: jest trzecia zguba. Tym razem już nie moja, ale przyjaciółki. I to tej zasłużonej znalazczyni pierwszej zgubionej w Dreźnie bransoletki. Małgosia zgubiła złoty kolczyk. Prawdopodobnie w autobusie, w drodze do pracy. Poprosiła już moją mamę o wsparcie u Antoniego - ale zguba zaszyła się na amen... Tym razem sprawa wygląda beznadziejnie do sześcianu.

Najpiękniejsza mleczarnia świata, musztarda trabantowa i poniedziałek w porcelanowej Miśni

Ciąg dalszy zwariowanego weekendu w Dreźnie…

W poniedziałek Drezno obudziło nas chmurne, mimo że to były Mamy urodziny. Postanowiliśmy jednak wykorzystać maksymalnie pobyt w hotelu i zostać do południa. Po śniadanku (do którego wyjątkowo nie piliśmy szampana) udaliśmy się na zwiedzanie atrakcji dzielnicy Neustadt, w której to położony był nasz hotel. Największą z nich jest sklep Pfundów z 1880 roku – najpiękniejszy sklep nabiałowy świata, poświadczony certyfikatem księgi Guinessa! A więc na piechotę, spacerkiem przemierzaliśmy uliczki dzielnicy mało zniszczonej nalotem w 1945 roku, pełne bogatych mieszczańskich kamienic, uroczych knajpek wychodzących ze stolikami wprost na ulicę - klimaty znane nam z Paryża, miast prowansalskich czy włoskich. Można się było poczuć wręcz śródziemnomorsko, a to przecież poczciwe Drezno w październikowej szacie – tylko 260 km od Wrocławia!

Mijaliśmy małe sklepiki florystyczne, z 1001 drobiazgów, a nawet sklep ze szczotkami – zadziwiło mnie, że ktoś się może z tego w Dreźnie utrzymywać. W Polsce trudno jest znaleźć szewca, a tu proszę – ktoś wyrabia ręcznie różne szczotki, ktoś inny je kupuje… Z drugiej strony ta niemiecka porządność i potrzeba czyszczenia wszystkiego najwyraźniej napędza popyt na takie przybory. Niektóre szczotki miały naprawdę dziwaczne i niesamowite kształty – że już nie wspomnę o ich przeznaczeniu, o którym nie mam bladego pojęcia…

Mama ze szczotkami

Dotarliśmy do miejsca, w którym kręciło się więcej ludzi. To musi być ta mleczarnia Pfundów! Wchodzimy, sklep nie jest jakiś ogromny, ale przecudny, wyłożony kaflami od podłóg, poprzez ściany i łącznie z sufitem. I to jakimi! Barokowe wzory, girlandy kwiatów i inne motywy roślinne, maszkarony i scenki wiejskiego życia. 

A wszystko jest dziełem renomowanej firmy Vileroy&Boch (istniejącej wszak od 1748 roku!). Dresdner Molkerei Gebrüder Pfund to po prostu sklepik z nabiałem założony przez  rolnika z Reinholdshain. Przywędrował w XIX w. do Drezna z żoną Matyldą oraz sześcioma krowami - chcieli sprzedawać świeże mleko „miastowym”. Przedsiębiorczość Paula Pfunda dała sukces rynkowy. Posiadanie  krów na miejscu miało wielki plus – nie trzeba było transportować mleka z odległych farm, a  klienci mogli obserwować proces dojenia, cedzenia i studzenia. Taki był początek mlecznego imperium. Do Paula dołączył brat Friedrich Pfund i jego synowie.  Jako pierwsi w Niemczech Pfundowie wprowadzili mleko pasteryzowane i skondensowane. Oprócz obiektów hodowli zwierząt zakładali laboratoria, fabrykę tektury, drukowali etykiety w wielu językach. Posiadali sale balowe, lakiernie, pracownie krawieckie, warsztaty samochodowe, pralnię parową i przedszkola dla dzieci pracowników. W roku 1891 firma zajęła budynek przy Bautzner Strasse 79 - tam nadal właśnie jest sklep. W czasach NRD sklep zamknięto. Powrót do tradycji sklepu był możliwy dopiero po 1990 roku. 
Spadkobiercy Pfundów eksportują obecnie mleczne wyroby, szczególnie sery i podejmują koktajlami mlecznymi (maślanka, kefir) turystów. Turyści przybywają tu nie tylko po to, by dokonać zakupów, ale także dla wystroju, który jest unikalny na skalę światową. Ręcznie malowane kafle Villeroy & Boch pokrywają wszystkie płaszczyzny, z nich jest też lada, półki sklepowe, cudna umywalka. Dekoracyjny efekt potęgują lustra. W 1998 r. sklep został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa w kategorii „najpiękniejsza mleczarnia świata”. Niestety, nie można fotografować wnętrza, dlatego nasze ujęcia są robione „z biodra” -  i kiepskiej jakości…
Kupiliśmy parę pamiątek, sera żadnego, bo jakoś nie mieliśmy potrzeby. Za to tuż obok Pfundów wpadliśmy w oko… musztardowego cyklonu. Malutki sklepik z musztardami wszelakich smaków i kolorów! I chrzany były – też smakowe. Można było wszystko do woli degustować na małych opłatkach - musztardy z mango, chilli, z imbirem, śliwkową, gruszkową, truflową i jaką tam  jeszcze chcecie. Były też „hecne” musztardy – erotyczna, imprezowa i … trabantowa, w kolorze pięknego turkusu. Nabyłam, dam w prezencie, bo do jedzenia jest.
W południe wróciliśmy do hotelu, zapłacili, wykwaterowali się. W głosowaniu (bardzo demokratycznym) zdecydowaliśmy, że nie jedziemy już na drezdeńską starówkę, lecz do… Miśni. Tam pozwiedzamy, zjemy obiadek urodzinowy i będziemy wracać do Wrocławia,  bo kończy się nasz weekendowy wypad.

Przed Miśnią malownicze pagóreczki pokryte winnicami kazały się nam zatrzymać na sesję zdjęciową. Nie wiedzieliśmy, że produkuje się tutaj wino. Kojarzyliśmy Miśnię z porcelaną, tymczasem Saksonia jest najbardziej na wschód wysuniętym regionem winiarskim Niemiec. Centrami produkcji są Radebeul i Meißen (Miśnia). Pierwsze wzmianki o uprawie wina w Saksonii pojawiają się w XII wieku! W XVI wieku było tu 10 000 hektarów winnic.  Dziś jest zaledwie 450. Przeważa Muller-Thurgau. Saksońskie wina są zdecydowanie wytrawne, a miśnieńskie należą do rarytasów. Ciekawe jest to, co wyczytaliśmy w przewodniku po Saksonii, że jak w każdym regionie granicznym panuje pewne niezdecydowanie  - Saksończycy w ogóle, w tym Drezdeńczycy wahają się, czy wolą wino, czy piwo. Sama jestem rozdarta, chociaż częściej pijam wino, ale niektóre piwa są w pewnych okolicznościach niezastąpione. Też jestem z pogranicza?

Dojeżdżamy w końcu do samego miasta, z cudnie położonym na wzgórzu i górującym nad miastem Zamkiem Albrechtsburg. Zanim się do niego dostaniemy, idziemy niesamowitymi uliczkami, wspinającymi się w górę,  z platformami widokowymi, ogrodami, małymi winnicami, romantycznymi schodkami i przejściami. Panorama z góry jest zachwycająca: Łaba, miasteczko. Pewnie codziennie oglądali ją więzieni na zamku przez Gutka II Mocnego alchemicy, wynalazcy porcelany europejskiej: Johann Friedrich Böttger oraz Ehrenfried Tschirnhaus. Tu w zamku była pierwsza manufaktura – chodziło też o to, by utajnić proces produkcji „białego złota”. Zwiedzamy gotycką katedrę, znajdującą się na dziedzińcu Albrechtsburga ( z prawej zdjęcie wnetrza). Jest boska. Są tu sarkofagi książąt saksońskich, a w  bocznej kaplicy kolejny kąsek – obraz Cranacha Młodszego.

Płuczemy gardła piwem na zamkowym tarasie z widokiem takim, że hej (na lewo dachy Miśni).
Schodzimy na dół, do Rynku, by coś zjeść. W środku pyszni się późnogotycki ratusz, a okalają go renesansowe kamieniczki w doskonałym stanie. Siadamy w ogródku, zamawiamy coś mięsnego z karty – i jakież jest moje zdziwienie (znam trochę niemiecki wszak), gdy okazuje się, że zamówiłam…  golonkę. Hm. Nie to, żebym nie lubiła, ale zaskoczona jestem. I jak podana! Okazuje się prze-przesmaczna. Młodziutka kelnerka w stroju saksońskim upewnia się, czy wszystko nam smakuje. Ależ naturlich!

Po prawej stronie mamy tył kościoła  NMP, w którym jest  kurant z porcelanowymi dzwoneczkami, grający melodyjkę o pełnej godzinie - pierwszy taki na świecie.  Umila nam obiad.
Objedzeni wracamy do samochodu. Wyciągam z czeluści bagażnika 3 małe szampaniki truskawkowe i pijemy w aucie (kierowca oblizuje się tylko a raczej odurza truskawkowym zapachem) za Mamy zdrowie. Po 2,5 godzinie jesteśmy w domu. Bajkowy weekend, zaprawdę.