Mój samochód jest ładniejszy ode mnie!

Jaka przykra poranna refleksja mnie naszła: jestem w cieniu mego auta! Wiem, że jest piękne, nie bez powodu ma na imię Bella, ale żeby tak oczy rwać młodym mężczyznom?

Podjeżdżam na parking pod redakcją, parkuję. Nadjeżdża jakaś wyszorowana na błysk czarna limuzyna, też parkuje. Wysiada z niej dwóch  młodych mężczyzn, elegancko ubranych. Sięgają po coś do bagażnika, ale z wielkim zainteresowaniem przyglądają się mordce mojej Belli (po wymianie maski i zderzaka jest jak nowa!!!). Ja się jeszcze grzebię w środku, coś tam chowam, wyjmuję, wreszcie wysiadam, gdy oni właśnie mijają mój samochód. Idą powoli i oczu nie mogą oderwać od... Belli! Gdyby im drzewo wyrosło nagle przed nosem, spadł słoń prosto z nieba, przebiegł TIR - to by go nie zauważyli. Wyrastam im ja (niechcący) - ale zręcznie się uchylają, by jeszcze rzucić ostatnim okiem na felgi i nawet wydaje mi się, że  sylabizują pod nosem nieduży napis, który Bella ma nad kołem "giugiaro design"... Najwyraźniej osiągnęłam już stadium przezroczystości, gdy młodsi faceci oglądają się za moim samochodem, a nie za mną...  :-(

Bella

P.S.

Tymczasem 10 lat później jestem właścicielką nowszej Alfy, chodzi o piękną Giulię. Jest czerwona i po prostu rwie oczy. Ma też oryginalną tablicę rejestracyjną, z moim imieniem. I podobna sytuacja - jadę moją Alfeczką, za mną jakiś samochód ostro hamuje, gdy ja puszczam pieszego na pasach. Dojeżdżamy do skrzyżowania, samochód za mną postanawia zmienić pas i ustawia się na pasie po lewej, ja stoję na prawym. Kątem oka zauważam jakiś ruch za szybą i widzę, że kierowca prosi o opuszczenie szyby. Przekonana, że chce mi coś nawrzucać w temacie hamowania przed pasami, uchylam okno i słyszę nieoczekiwane  pytanie: - Jak się pani jeździ takim pięknym samochodem? Ja odpowiadam, że świetnie i zaczynamy konwersację. Światło jest czerwone, pan twierdzi, że kuzynka chce sobie takie auto kupić i czy mogę coś o nim opowiedzieć. Ja na to, że skrzyżowanie to chyba nieodpowiednie miejsce, on więc proponuje kawę, ja że nie mam teraz czasu, jadę na spotkanie. Na to on, czy mogę podać numer telefonu, to pozwoli sobie zadzwonić. Ja rzucam numer przez okno, nie wierząc w to, że zapamięta. Zapala się zielone, jedziemy sobie każdy w swoją stronę.

Za dzień dzwoni telefon, numer mi nieznany. Pan ze skrzyżowania! Chce umówić się na kawę. Pytam po co, przecież o samochodzie mogę mu opowiedzieć przez telefon. Jednak okazuje się, że nie o samochód chodzi, tylko o... mnie! Hosanna! Odmawiam, ale pan przez następne tygodnie, nienachalnie, lecz cierpliwie dzwoni i ponawia propozycję spotkania.

Julka

I tak sobie myślę, że chyba wyładniałam przez te 10 lat. Co prawda uwagę pana zwróciła najpierw moja Julka, ale potem - tyle starań dla kogoś, kogo wiedziało się przez 30 sekund, może ciut więcej? Porażającej urody być muszę, nie ukrywam, że to bardzo schlebiające... Mogę mieć przecież garba, zeza, krzywe nogi - co on widział przez okno samochodu? Profil i tyle. A ja nawet nie pamiętam, jak on wygląda. No i mam takiego telefonicznego teraz adoratora...