Zagadka monstrum rozwikłana!

Milczałam kilka tygodni, bo były ważniejsze sprawy niż blogowanie. Nieustająco życie w realu jest dla mnie stokroć ciekawsze od tej netowej strefy, więc w zderzeniu z wirtualem - blogi i inne duperele przegrywają.

Od kilku tygodni na przykład zajmowała mnie zagadka monstrum. Ale od początku.

Nie mamy domowego zwierzątka, natomiast w naszym ogrodzie pojawiają się czasem zwierzęta dzikie (jeże na przykład) bądź należące do sąsiadów (oczywiście koty, bo psy są na ogrodzonych posesjach, więc nie forsują płotów). Jeśli zostają mi jakieś ciekawe resztki jedzeniowe, wynoszę do ogrodu w umówione miejsce i ktoś się tym zawsze posila, bo talerzyk jest pusty. Od kilku wspomnianych tygodni wynosiłam takie resztki, co do których nie byłam pewna, czy  mieszczą się w jadłospisie kotów, głównych odwiedzaczy mego ogrodu. Ponieważ te dziwaczne resztki znikały co do okruszki zaczynałam podejrzewać, że po ogrodzie grasuje jakieś zwierzę słusznych rozmiarów albo tak wszystkożerne, że aż strach. Najpierw pomyślałam o jeżach, ale powinny spać o tej porze roku, więc kto? Łasica, kuna? Może. Zaczęłam mówić o nim czule monstrum i opowiadałam wszystkim, jak się zdziwię, gdy na wiosnę zza altanki ogrodowej ukaże się własnie to coś wykarmione przeze mnie dziwnymi resztkami i powie do mnie "mamusiu", a będzie to jakieś monstrum z głową konia, wielkości słonia, z szyją żyrafy itd...

Gdy po Andrzejkach goście rozjeżdżali się do domu o drugiej w nocy, niektórym drogę przebiegł... lis. Rudy, puszysty, z wielką kitą, jeszcze popatrzył z wyrzutem na samochód, bo szedł w poprzek ulicy! Chciałam zauważyć, że mieszkam w samym centrum (co prawda bardzo zielonym) 700-tysięcznego miasta! Jak tylko usłyszałam o lisie zrozumiałam, że to on może wyjadać te dziwne resztki, które wykładałam. Tyle, że były to na ogół ryby. Czy lisy jadają ryby? Wędzone, z ościami?

Nadeszła Wigilia, zostały po karpiach, patroszonych przez Andrzejka, ogony, płetwy i inne ingrediencje. Wyniosłam wszystko monstrum, nawet nie cięłam na drobniejsze kawałki. Niepotrzebnie bym się męczyła, bo i tak wszystko zniknęło. Było jeszcze widno i wypatrzyłam monstrum przez okno. Coś się posilało w ogrodzie, złapałam więc lornetkę i patrzę. Kogóż widzę? Kota, buraska z białymi rękawiczkami na łapkach i białym śliniaczkiem, który bardzo subtelnie i bez pośpiechu zajadał karpiowe ogony. Wyglądał jak futrzasty dżentelmen w rękawiczkach, jedzący dystyngowanie nożem i widelcem. No to wreszcie mam moje monstrum, zagadka rozwikłana!

Dziś jednak pojawiła się nowa. Poszliśmy na spacer w najbliższej okolicy domu - wałem powodziowym nad kanałem Odry i potem skręcającym ku Starej Odrze. A tam oczom naszym ukazał się dziwny widok - powalone drzewa nad wodą. Chodzimy tamtędy od 10 lat i czegoś podobnego nigdy nie było: efekt pracowitości futrzastych drwali - to bobry!!!! Oto dowód zdjęciowy, prawdziwe pobobrzowisko:

Najwyraźniej w centrum miasta pojawiły się kolejne dzikie zwierzęta... Może to one przychodzą do naszego ogrodu????

ps. Dziś wypuściłam na zewnątrz biedronkę. Co ona robiła w mojej kuchni w grudniu?????

p.s.2 Dzisiaj  przyleciała na taras pszczoła. Rozglądała się za żarciem (pyłkowym). Nie wiem, czy zauważyła kwitnącą na niebiesko lobelię w doniczce - ta roślina mnie zadziwia - kwitnie nieprzerwanie od 7 miesięcy!!!!