Chińska ceremonia herbaciana w moim domu!

Kolejna inspiracja do napisania na blogu wspomnienia kulinarnego. W „czterech stronach smaku” przeczytałam opowieść o ceremonii picia  herbaty w Himalajach, w namiocie japońskich wspinaczy, podczas mrozu, śniegu i wichru. Zziębnięci himalaiści w puchowych kurtkach - i ona jedna - czarka gorącej herbaty, przygotowana z namaszczeniem przez któregoś z uczestników. O tym, że dla Azjatów picie herbaty jest momentem szczególnym, ceremonią – tzn. wydarzeniem towarzyskim, obyczajowym i przeżyciem duchowym raczej mało kto u nas wie. Tymczasem u mnie w domu też miała miejsce taka wspaniała ceremonia.

Było to parę lat temu, gdy zaczęłam należeć do klubu gościnnych (www.hospitalityclub.org) i przyjęłam pod swój dach rodzinę z… Tajwanu. Była to Yen Chi, nauczycielka j. ang., która robiła stypendium w Wlk. Brytanii i wracała do domu przez Europę Wschodnią. Podróżowała z mężem, Li, oraz dwójką nastoletnich dzieci. Cała rodzina zatrzymała się w naszym domu i było to wspaniałe przeżycie dla nas wszystkich. Goście przybyli pociągiem, bardzo łatwo rozpoznaliśmy się na dworcu. Zaraz na peronie wręczyli nam gościniec (całkiem po polsku...), w którym znalazła się np. paczuszka 25-letniej czerwonej herbaty.

Podczas drugiej kolacji, gdy siedzieliśmy na tarasie (upał był niemożliwy, jak to w lipcu), syci zjedzonym jakimś polskim posiłkiem (chyba gołąbki, mama zrobiła), nad którym goście cmokali z zachwytu, Yen Chi zaproponowała, że zrobi „herbacianą ceremonię”. Nie do końca wiedziałam co to, ale herbaty - jasne, że się napijemy! Potrzebny jej był ode mnie tylko czajnik do zagotowania wrzątku, resztę wyjęła ze swojego bagażu. Był to maleńki gliniany dzbanuszek i piękne dwie porcelanowe czarki, zawinięte w jedwabną szmatkę, oraz siteczko. Wyjęła też herbatę – sprasowany kawałek, wyglądający jak tabliczka czekolady, z  którego ułamała część i wrzuciła do maleńkiego dzbanka. Zdziwiłam się w duchu, jak my się tą ilością napijemy, skoro dziennie ja sama wypijam kilka kubków herbaty? 

Yen Chi zaczęła ceremonię – już tego dokładnie nie pamiętam, ale przelewała napar kilka razy z dzbanuszka do większej filiżanki przez sitko, zlewała z powrotem - aż straciłam wątek – było to fascynujące. W końcu rozlała napar do tych swoich małych czarek i podała nam. Herbata pachniała ziemią, słońcem i jakimiś smakami, które były dla mnie wtedy obce, ale niewstrętne. Yen Chi i Li patrzyli na nas uważnie, obserwując nasze miny – nie musiałam niczego udawać, herbata mi smakowała.

Nastrój był miły (oni w ogóle byli strasznie mili), swobodny, a Yen Chi opowiadała, że np. podczas japońskiej ceremonii herbaty w ogóle się nie rozmawia. Oni są Chińczykami, więc ich ceremonia wygląda inaczej, można rozmawiać i się śmiać. Ciekawe. Zrobiło się chłodniej, bo lipcowy upał zelżał, na taras zajrzały gwiazdy, a my piliśmy herbatę. Ciepłą…

Kiedy tajwańska rodzina opuszczała nasz dom po wspólnie spędzonym weekendzie, otrzymałam na pożegnanie coś bardzo cennego – Yen Chi postanowiła podarować nam gliniany dzbanuszek i dwie wielkiej urody porcelanowe czarki, z  którymi przyjechała do Europy. Chińczycy podróżują bowiem ze swoim zestawem do herbacianej ceremonii. To był więc hojny dar, z serca płynący. Dla każdego Chińczyka jego przybory do przygotowania herbacianej ceremonii są jak dla nas jakiś domowy ołtarz – świętością.

Obecnie nie używam tego zestawu, stoi sobie w szafeczce w salonie, troszkę zapomniany (na zdj. z lewej). Któż z nas ma zresztą czas na herbaciane ceremonie? Poza tym nie wiem, czy sprostałabym zadaniu – rytuał jest dość skomplikowany, wymaga czasu i cierpliwości. I grona przyjaciół, z którym dzieli się czarkę herbaty…(na zdj. z prawej pokazałam rozmiar w stosunku do pudełka zapałek, byście nie myśleli,  że to wielki dzban jest!)

Ach, jeszcze jeden prezent od Yen Chi cały czas nam towarzyszy – w sypialni znalazł swoje miejsce chiński wisior ścienny, z ideogramami – mający przynieść pomyślność całemu domowi, jak zapewniała ofiarodawczyni. Muszę powiedzieć, że działa! I to już kilka lat…